“Wat als je de kunst verstaat van het loslaten”
Mijn zus Bianca Leroy, 26 maart 1967 – 10 juli 2016
Bewust loslaten, makkelijker gezegd dan gedaan ?. Wat ik zag en leerde van mijn zus, haar kracht en doorzettingsvermogen.
Wat ik zag
Spierziekte putte mijn zus langzaam uit. Ze woonde nog volledig zelfstandig, werkte en deed aan sport. Mijn moeder woonde een paar straten verderop. Als mijn zus niet te moe was deden zij samen de boodschappen. Eerst nog moeizaam lopend, later met de rolstoel.
Zij deed inpak werk en werkte vijf halve dagen in de week. Na de lunch pakte ze haar rust en sliep tot de avond of langer als daar ruimte voor was. Daarnaast hield zij zich ook vast aan haar schema van 2 avonden naar haar sporten: Boccia* en lichte fitness. Soms in het weekend had zij een wedstrijd Boccia. Ze heeft daar nog aardig wat prijzen gewonnen en had er duidelijk lol in.
Maar langzaam aan veranderde dit. Ze was steeds vaker moe, sliep veel, ging niet meer mee voor boodschappen, at bijna niet meer en persoonlijke verzorging schoot er ook vaak bij in.
Maar als ik opperde om het iets rustiger aan te doen, bijvoorbeeld iets minder werken, een dagje minder of zo, dan wilde zij daar niets van weten. Ik maakte mij zorgen, dit kon zo niet langer, er moest hulp komen. Ik zag mijn zus hard achteruitgaan en verzwakken. Waarom verdeelde zij haar energie niet wat meer: minder activiteit, meer rust?
Waarom zag ze niet in dat haar kwaliteit van leven minder werd. Waarom werkte ze niet mee en was ze zo eigenwijs? Een betere balans in energie zorgt er immers voor dat je tijd houdt voor leuke dingen. Niet alleen maar werk….. Hoe onwetend was ik?
Zij wilde er eerst niets van weten. Het ging toch goed zo. Geen thuiszorg, geen vreemde in haar huis en aan haar lijf. Zij wilde zelfstandig blijven. En het belangrijkste: haar werk en Boccia.
Uiteindelijk stond ze het toe, nam daarin duidelijk de regie in handen. Er werden geen stappen gezet waar ze zelf nog niet aan toe was. Alles ging op haar tempo en stap voor stap accepteerde zij de zorg die ze kreeg.
Wat ik nu zie en weet
Zij verstond als geen ander de kunst van het bewust loslaten. Accepteerde dat wat ze niet meer kon. Geen veters meer strikken? Op naar schoenen met klittenband. Geen blouses met ingewikkelde knoopjes, dan maar ruime makkelijke truien. Geen vast voedsel meer kunnen eten, dan maar in puddingvorm. Vloeibaar vond ze echt niet lekker. Zij accepteerde dat haar vingers steeds minder konden pakken, dat ze af en toe door haar benen zakte en viel, het verslikken en de moeheid. Het vragen om hulp bij de voor ons zo vanzelfsprekende dingen. De angst en onzekerheid die daar ook zeker een grote rol in speelde. Want ze wilde nog niet dood, ze wilde leven!
Iets kunnen betekenen voor de maatschappij, meedoen in het arbeidsproces, de omgang met andere mensen. Dat stond voor haar centraal. En ja, dan nam ze de andere dingen maar voor lief. Dit was waar zij voor ging in haar leven. Daar kwam zij iedere ochtend haar bed voor uit. En al het andere was daaraan ondergeschikt.
Zelfs aan het eind in het ziekenhuis, nam ze zelf de beslissing om haar te laten gaan, met ons als familie aan haar zijde. In een kring om haar heen, hand in hand. Ze wenste ons nog een fijn en mooi leven toe: ” Geniet vooral, want het leven is mooi. Ik had nog graag langer gebleven”. Hoe sterk en krachtig is dat!
“Ze liet bewust los”
Ze was geliefd, bij ons als gezin, op haar werk en bij haar sporten. Ze was en is nog steeds een grote inspiratiebron voor velen, maar bovenal voor mij.
Mijn lieve, krachtige zus ?
Liefs,
Junglemeisje
Bewust loslaten
Bewust loslaten wordt dus makkelijker als je een duidelijk doel voor ogen hebt en je daaraan vasthoudt. Iets wat jouw leven zin en voldoening geeft, waar je blij van wordt. De drive en focus om dat doel te bereiken zorgen ervoor dat je alle overige storende randzaken geen aandacht meer geeft. Er niet mee in gevecht gaat en je het dus bewust loslaat.
Worstel je ergens mee en lukt het je niet om los te laten? Doe net als mijn zus en vraag gewoon! Ik help je graag.